Deze zomervakantie hadden we twee weken Noorwegen op de planning staan. Toen brak Corona uit en stond alles op losse schroeven. Gelukkig kwam op 15 juli het bericht van zowel de bootmaatschappij Colorline als Noorwegen zelf dat ze opengingen voor vakantiegangers. Tot onze vertrekdag op 14 augustus … toen ging Noorwegen op code oranje voor Nederlanders. Op de bonnefooi zijn we vertrokken, duimend dat we aan boord mochten. Benieuwd hoe het met ons ging die 20 uur op zee?

Spannend was het wel, toen we een dag voor vertrek te horen kregen dat Noorwegen ons liever niet wilde ontvangen in verband met te veel Corona gevallen. De redelijk Corona-vrije Noren zagen ons liever vertrekken dan komen en als we dan per sé naar binnen wilden, dan wel 10 dagen in quarantaine. Goed, we besloten toch te gaan. We hebben er een huis, dus die 10 dagen leken ons te overzien. De regels voor thuis-quarantaine bleken ook niet heel erg streng. Zo is wandelen toegestaan, een bezoekje aan de supermarkt of apotheek ook. 1 meter afstand houden van anderen is verplicht en geen visite ontvangen. Prima te doen, vonden we. Vraag was alleen, zijn de Noren (en de Duitsers bij vertrek) het hier ook mee eens?

Voor de zekerheid hadden we een lading fashionable mondkapjes ingeslagen om de reis door Duitsland veilig en volgens de regels door te komen. In Noorwegen zijn ze niet verplicht (behalve in het OV), maar de incheck van het Colorline Magic schip is in Duitse wateren, dus voorzorg voor alles.

Het quarantaine clubje

Bij aankomst in Kiel worden we gelijk uit de rij gehaald. In ons hoofd gaat plan B in werking (bij weigering op Booking.com een huisje huren in Duitsland), maar we houden het hoofd koel. Dan gaat de papierwinkel beginnen. Naast onze paspoorten worden ook de papieren van onze verblijfplaats gevraagd. Aangezien we geen boeking of reservering hebben, heeft manlief het koopdocument van het huis meegenomen. Dit wordt met argusogen bekeken. Een telefoontje naar Noorwegen wordt gepleegd. Gegevens worden gecheckt en gedubbelcheckt. Klopt het allemaal. Wonen we in Noorwegen? Is het een vakantiehuis? Hoe lang blijven we? Kennen we de quarantaine regels? We knikken gedwee. Er wordt ons een A4 in de handen gedrukt met de regels van de Noren. De Duitse mevrouw voegt hier de Duitse regels aan toe:
– We krijgen een rood papier op het dashboard met een K (van Karantaine)
– We mogen pas als allerlaatste aan boord
– We moeten ten alle tijden een mondkapje dragen ook in de hut
– We moeten van de auto gelijk door naar onze hut
– We mogen onze hut niet meer verlaten
– We moeten gelijk bij aankomst in de hut de receptie bellen om te melden dat we er zijn
– Voor eten, drinken en andere zaken moeten we bellen en dan wordt dat voor de deur geleverd
– We moeten nu uit de rij en wachten op onze beurt, bij alle andere (4 in totaal) Nederlandse auto’s

Een beetje beduusd gaan we aan de kant staan. Iedereen moet van schrik plassen en niemand weet nog of dat dan nog wel mag. Met mondkapje op besluiten we de gok te wagen. Niemand reageert.

We mogen aan boord

“Gek eigenlijk dat we nu al in quarantaine geplaatst worden, terwijl de quarantaine plicht pas om 0.00 uur op zaterdag 15 augustus in gaat. Het is nu nog geen 13.00 uur vrijdag de 14e”, hoor ik manlief zeggen. Hij heeft gelijk. Maar ja, wat doe je er aan? “Dan hoeven we in Noorwegen 1 dag minder in quarantaine te zitten. Hebben we de eerst dag vast gehad”, antwoord ik. Manlief knikt “scheelt weer”.

Na lang wachten, mag het rode Karantaine klupje ook de boot op. Gekscherend zegt de jongste “nu niet hoesten hoor, dan mogen we niet meer”. Nee, die grap lijkt me nu niet op z’n plaats inderdaad. We rijden de auto het schip in en stappen uit. Linea recta marcheren we naar onze hut. Onbewust toch een beetje opgefokt, want hoewel we het al vaker hebben gedaan, kunnen we nu de juiste lift niet gelijk vinden. Het is een rare gewaarwording: alle passagiers zitten in hun hut. Het is stil in het schip. Waar het normaal gonst van de bedrijvigheid is het nu gek leeg.

Quarantaine? Keine Ahnung

11744. We zijn er. Gelukkig hebben we een grote 5-persoons hut met een raam aan de buitenzijde. Hier kunnen we prima 20 uur vertoeven. Kinderen ploffen neer, checken de wifi en schoppen hun schoenen uit en doen het warm geworden mondkapje af. Manlief belt gelijk de receptie. Na 1 minuut legt hij verbaast neer: “ze weten niets van de quarantaine regels”.
Te verbaast om er gelijk wat mee te doen, besluiten we eerst de bedden te checken en ons even op te frissen. Dan begint het toch te kriebelen. “Ze weten de regels niet? Maar ons eten dan? We hebben om 20.00 uur gereserveerd in het restaurant, krijgen we dat eten nu op de kamer of krijgen we ons geld terug? Daarnaast missen we een kussen en is 1 bed niet verschoond”. Reden genoeg om toch de receptie weer te bellen.

Dit keer probeer ik het. Op de vraag hoe we kunnen eten en waar en wanneer we dat moeten reserveren, moet de receptioniste ons het antwoord schuldig blijven. “Keine ahnung”. Handig. We worden teruggebeld beloofd ze. Dat worden we na 10 minuten inderdaad. Een kordate heer vertelt dat de quarantaine regels pas op zaterdag 0.00 uur ingaan en dat dit betekent dat we vrijdagavond gewoon in het restaurant mogen eten zoals gereserveerd. Daarnaast gaat hij het onopgemaakte bed regelen en krijgen we een nieuw kussen. Op de vraag hoe het dan zit met het ontbijt (want ook voor betaald), krijgen we als antwoord dat we ook dat gewoon mogen opeten in het restaurant.

Outsiders

Hoewel wij heel blij zijn dat we ons niet als paria’s hoeven schuil te houden in onze hut, voelt het ‘vrij’ rondlopen toch als gek. Na de afvaart mag iedereen weer zijn hut verlaten en zie je iedereen met mondkapjes, behalve de Noren. Ze kijken ons verbaasd aan, er wordt naar ons gewezen en gestaard. Een gekke ervaring vooral omdat ik zelf steeds meer het gevoel krijg dat niet ik, maar zij aangestaard moeten worden. “hou afstand”, hoor ik mezelf continu mopperen. Het benauwd me al die mensen bij elkaar. In Noorwegen is 1 meter afstand houden de regel, maar geloof me, dat is na 5 maanden ‘social distancing’ op 1,5 meter opeens heel dicht bij. Daarnaast is het buffet restaurant en buffet ontbijt gewoon open. We krijgen allemaal geen hap door onze keel. Iedereen staat naast elkaar z’n bord vol te scheppen. Heel onwerkelijk. Alsof Corona niet bestaat.

Hoewel het vele malen rustiger is op het schip als normaal, voelt het toch aan als druk. Gek hoe 5 maanden van ‘nieuwe normaal’ je zo kunnen vormen. Gelukkig zijn er ook plekken waar de mensen niet bij elkaar op schoot zitten (zoals in de pubs), we spelen een spelletje in de arcade, gaan een paar keer met de glazenlift op en neer (een must do voor onze jongste) en kopen wat producten in de taxfree shop. Maar als snel besluiten we een spelletje te spelen in de hut en vroeg ons bedje op te zoeken.

De volgende ochtend gaat het ontbijt op precies dezelfde manier. Wij zijn gelukkig vroeg, maar in no time staat iedereen in een lange rij te wachten voor het ontbijtbuffet. Hier en daar hoest er iemand, kijkt er iemand beschuldigend om en trekken mensen hun mondkapjes recht terwijl ze met hun handen broodjes uit de manden vissen. Tja … …

Nergens voelen we de beperkte regels (behalve dat overal desinfectie staat) totdat we de auto moeten opzoeken. Dan wordt omgeroepen dat in verband met corona elk dek één voor één gaat. Weer doen we onze mondkapjes op en spurten naar de auto. Op naar het vasteland waar de lucht schoon is …

In Noorwegen worden we nog 1 keer door de marechesausee aangehouden. “Waar komen we vandaan”, “The Netherlands”. “Weten we dat we in quarantaine moeten?”, “Ja”. “Waar gaan we heen”, “Ons huis in Aust Agder” … “Oke, fijne vakantie” … … …

Conclusie

Is het te doen op een cruiseschip met kinderen tijdens corona? Ja, het is te doen. Maar wel omdat we ons goed voorbereid hadden op de strengste maatregelen. Zo hadden we drinken en eten mee in onze hut (voor het geval dat), zaten er spelletjes, boeken en voldoende opladers in onze tas en hebben we de kinderen goed voorbereid. Zowel op het dragen van mondkapjes (niet zeuren, als het regels zijn, zijn het regels), handen wassen (maak er maar een spelletje van), als beperkingen aan boord. Was het de leukste reis die we hebben meegemaakt met de Colorline? Nee, hoewel het personeel z’n uiterste best deed, was de sfeer raar. De ene helft liep gespannen iedereen uit de weg te gaan, terwijl de andere helft van een andere planeet leek te komen. Daarnaast waren veel gelegenheden gesloten en was het griezelig rustig. Hoewel het dragen van een mondkapje snel wende, was het toch minder ‘gezellig’ en ontspannen. Juist door het mondkapje had je het gevoel niet te moeten slenteren, blijven hangen of lanterfanten.

De tien dagen quarantaine zitten er ondertussen op. Ik moet zeggen dat dit wel een beperking is die je niet wilt uitzitten in een hotel. Wij hebben een enorme tuin met trampoline, zwembad, veranda, bos en rivier … Maar opgesloten in een hotelkamer is Noorwegen toch echt niet aan te raden.