Elke ochtend tijdens het ontbijt kijk ik de uitzending van Beau terug (ja, of Jinek, net wie er dienst heeft). Vanochtend was geen uitzondering. Ik leef standaard mee met alle perikelen in politiek Den Haag en daar vind ik dan ook nog wat van. Zo horen de kinderen me regelmatig “Ja Dag hoor” of “Ja ja, precies dat” roepen en dan hoor ik vanaf de keukentafel: “Mama, zit weer in haar programma hoor. Ze horen je niet mam en je mening kan ze al helemaal niets schelen”. Hebben ze een punt. Tot dat vanochtend André Hazes Jr. voorbij kwam. Toen riep ik ook tegen het scherm en hoorde ik op de achtergrond mijn dochter “What the fuck zei die prutser nou?” zeggen. Precies … What the fuck zei die prutser nou? Deze blog gaat over hoogmoed over puberale onnozelheid en over soms je mond leren houden.
Het is 7.00 uur ’s ochtends als bij ons standaard naar de uitzending van Beau wordt geluisterd. Onze benjamin is gelijk enthousiast als hij André Hazes Jr. ziet zitten. “Hey die ken ik. Die zingt ‘Leef'”. De rest van de uitzending zit hij rustig zijn broodje te eten, want de discussie tussen Lilian Marijnissen en Wouter de Winther vindt hij minder interessant.
Dan is het moment aangebroken voor André om samen met Jeroen van der Boom z’n verhaal te doen. Dat ze gaan optreden met ‘Holland zingt Hazes’ in november. Beau luistert en besluit uiteindelijk een inkoppertje te maken door te vragen hoe het nu zit tussen hem en die ene mevrouw. Schoorvoetend geeft André toe dat hij haar leuk vindt. “Ik wil het niet zeggen, maar ben geen leugenaar”. Prima opgelost … NOT … Je bent geen leugenaar? Oké, maar je besluit toch zelf wat je wel en niet naar buiten brengt? Maar goed, eigen keuze om ‘Ja’ te zeggen. Jeroen breekt nog even in door het gesprek weer naar het concert te draaien, maar Beau snoert hem de mond door te stellen dat het allemaal zelf door de heer Hazes online wordt gezet. All is good.
Maar dan …
Dan staan de heren op om naar het podium te gaan en valt de onschuldige opmerking dat Jeroen rustig aan moet doen omdat hij net twee weken plat in bed heeft gelegen (met corona, red.). Hierop reageert André met “Ik ook”. Wat Beau doet ontslaken in zoiets als: “krijgen we toch nog zomaar antwoorden”. Waarop de witte hetero mannen in bulderend gelach uitbarsten. Alsof we in de kroeg zitten en een gesprek opvangen tussen pubers die elkaar om de oren slaan met welke ‘chick’ ze hebben gepakt dit weekend. Mijn maag draait om, maar ik denk tegelijkertijd: dit heb ik vast weer niet goed begrepen. Tot dochterlief dus uitroept: “What the fuck zei die prutser nou?” Ik had het dus goed verstaan én goed begrepen. De prutser (in dit geval André), riep hoogmoedig dat hij ook twee weken plat heeft gelegen. Hij knipoogde er nog net niet bij (of die is me ontgaan), maar de toon sprak boekdelen. En niemand aan tafel zei: “vind je dit nu gepast?” Nee, ze barsten in lachen uit en sloegen elkaar nog net niet op de schouders van ‘Goed gescoord pik’.
En daar vind ik dus iets van …
Natuurlijk valt nu half wit hetero mannelijk Nederland over me heen dat ik niet begrijp wat een lolletje is. Dat ik te lange tenen heb. Dat ik ‘ongesteld moet worden of ben’. Maar ik vind van dit gedrag dus iets. Niet van het feit dat iemand besluit zijn relatie te beëindigen. Niet van het feit dat er foto’s op Social Media staan. Niet van het feit dat wij moeten horen hoe ‘goed’ ze het scheiden doen voor hun kind. Nee …
Ik vind iets van het feit dat je niet het fatsoen kan opbrengen om zonder het te zeggen je ex een trap na te geven of je gelijk denkt te hebben of niet. Ik vind iets van het feit dat je je niet als vader gedraagt en denkt: leuke grap, maar nu even niet handig om te maken. Ik vind iets van het feit dat door deze opmerking te maken, je bevestigd dat jij jezelf belangrijker vindt dan wie dan ook om je heen die je hiermee kan kwetsen (ja ook de nieuwe vriendin). Het is gewoon onfatsoenlijk, dis-respectvol en enorm egocentrisch. Onderbroekenlol van de hoogste plank, maar totaal ongepast.
En ik weet echt dat het een dun koord is waarover hij moet balanceren. Hij is gelukkig, maar zit nog in een precaire situatie met ex en kind. Maar hey, legio ouders met samengestelde gezinnen of nieuwe gezinsvormen moeten eindeloos balanceren en tonen toch respect.
Wij hebben thuis te maken met drie samengestelde gezinnen: ons gezin met aangetrouwde partner, het gezin bij papa 1 met aangetrouwde partner en het gezin bij papa 2 met partner en kind. Dat draait 24 uur per dag 7 dagen in de week om balanceren. Dat doe je dus door respect te hebben voor elkaars zienswijze, leefwijze en opvoed-skills. Dat gaat echt niet altijd van een leien dakje. Daar hebben we stevige discussies over gevoerd, met en zonder de kinderen erbij, maar altijd met respect voor elkaars nieuwe situatie. Je strooit niet moedwillig of onnadenkend zout in een wond. Je gaat niet Popi Jopi je oude gezin ‘afzeiken’ om zo je nieuwe gezin ‘mooier af te schilderen’. Papa blijft de prins op het witte paard. En heel belangrijk alle reserve papa’s en mama’s ten spijt: de echte zijn gewoon de liefste … en als dat zeer doet bij de andere partij? Dan is het credo: slikken, lachen, knikken, ego opzij en doorgaan. Daarnaast moet je als echte ouders ook accepteren dat de reserve papa en mama’s soms net even beter kunnen luisteren, je er beter tegen aan kan mopperen over die stomme ouderwetse gedachtes van papa of mama en je er (als je elkaar leert accepteren) een heel mooie vriendschap uit kan halen. Maar altijd … altijd … door te luisteren naar de stem van het kind, want die heeft nergens voor gekozen. Die krijgt dit gezinsleven cadeau. En zoals dat gaat met cadeautjes, soms zijn ze geweldig, maar vaak ook stom of zie je pas na een tijdje dat je heel veel aan je cadeautje hebt.
Tip dus voor André, gooi je ego overboord. Dat protserige gedrag siert je niet als vader. Hou je opmerkingen dicht bij je. Maak ze als de deur dicht is en zorg er dan in vredesnaam voor dat je notulen niet op straat komen te liggen voor iedereen te horen en te lezen. Je doet aan je geloofwaardigheid af. En als een 17-jarige opmerkt dat je een prutser bent … geloof me … dan ben je aardig diep gezonken op de ladder der puberaliteit.
Sterkte.