“Hoi, mijn naam is …. en ik ben op zoek naar kinderen die mee willen doen aan een programma over gescheiden gezinnen. Nu kwam ik via een hashtag op je Instagram en vroeg ik me af: willen jullie hier aan mee doen”. Een klein stukje tekst met deze vraag in mijn ‘Persoonlijke Berichten‘. Ik reageerde terug dat ze me mocht bellen. Dat deed ze en we hadden een heel leuk gesprek. Een gesprek waarin ik merkte dat de vorm van mijn gezin interessant is, maar ook een gesprek waarin ik dacht: maar voor wie? Voor wie is de vorm van mijn gezin interessant? Voor redacteuren op zoek naar een verhaal dat ‘anders’ is en dus kijkcijfers oplevert door met de billen en de ziel bloot te gaan? Of voor mensen die worstelen met eenzelfde soort ‘vorm’ en hier balans en rust in willen vinden. Ik besloot niet mee te doen … maar het verhaal wel te vertellen.

Waarom mijn gezin interessant is voor een redacteur op zoek naar verhalen, begrijp ik wel. Immers zie ik er zelf ook wel een verhaal in. “Hoi ik ben Marieska, 44 jaar, 3 kinderen van 2 verschillende vaders. Ja ik wilde Anouk inhalen, maar dat gaat niet meer lukken”, het is mijn standaard opening. Waarom? Omdat ik de fronsen, opgehaalde wenkbrauwen en het achter m’n rug een oordeel vellen voor wil zijn … met een grapje. Want een grapje maakt de situatie iets gemakkelijker. Want hoe bijzonder en rauw het grapje ook klinkt. Het is wel de waarheid.

Het gekke is, bij de redacteur aan de telefoon deed ik precies hetzelfde en tegelijkertijd dacht ik: ze zal wel denken om gelijk daarna te denken: ze moet wel weten dat ik gestudeerd heb, twee lange relaties heb gehad en vooral dat ik met beide vaders goed contact heb … Nou dat denken doe ik dus vooral zelf. Want het hele relaas plus de uitleg is simpelweg een reminder aan mezelf dat ik me niet hoef te schamen voor hoe het is. Een soort onbewuste verwerking van het feit dat het niet is zoals ik het voor ogen had toen ik net twintig en blue in een relatie stapte met vader 1, maar dat het me ook een beetje – soort van – is overkomen.

En begrijp me goed, ik schaam me ook niet. Ik heb drie prachtige kinderen die opgroeien als broers en zus. Ze houden van elkaar en vechten elkaar soms de tent uit. We spreken niet van half-broer of half-zus, want iedereen in huis is heel en we horen bij elkaar. Het klinkt als een sprookje en dat is ook zo. Maar elk weekend is het toch een dingetje om de een naar de ene papa en de andere twee naar de andere papa te brengen. Dan is dat heel opeens voor allemaal toch half … en voor mij is de last nog het minst zwaar, want ik mis ze alle drie even veel, maar heb ook een lieve man die dat goed opvangt en mijn zinnen weet te verzetten. De kinderen echter – besef ik me heel goed – gaan elk weekend gescheiden van elkaar een weekendje weg. Dat ze naar papa gaan, vinden ze het probleem niet, want bij papa is het ook super leuk en daar voelen ze zich thuis. Maar ze gaan gesplitst. De kleinste heeft wel eens laten vallen dat hij het lastig vindt om alleen naar papa te gaan, terwijl de andere twee elkaar hebben. Toen hij dat zei dacht ik: “ja lieverd, en dat is mijn schuld. Daar kan jij niets aan doen. Maar je moet er wel mee leren leven.”.

Natuurlijk kan ik dit verdriet heel goed relativeren als ouder en volwassene. Immers bij papa is ook een kindje dus alleen is hij niet. Daarnaast is het verdriet en gemis meestal van korte duur (net als een creche situatie waarbij je je kind huilend achterlaat, maar even later door de juf gebeld wordt dat het lekker aan het spelen is) en houdt hij zichtbaar veel van zijn papa. Toch vind ik het als ouder te makkelijk gedacht dat het ‘geen effect’ heeft en dat het een kwestie van gewenning is. Immers, realiseer ik me elke week opnieuw dat je pas aan iets went als je het accepteert. En hoe kan je nu van kinderen verwachten dat ze iets accepteren wat zo’n impact heeft op hun leven? Tuurlijk ze gaan met de golven mee en zijn ze flexibel. Maar elke keer als ik mensen hoor zeggen: mijn kinderen zijn zo flexibel die vinden het prima. Denk ik: “ja, hoe hadden die kinderen het anders moeten doen dan? Jij beslist toch? Lekker makkelijk je schuldgevoel sussen onder het mom van flexibiliteit.” Want ga er maar aan staan: elk weekend gezellig een weekendje weg. Tasje pakken, huiswerk mee, knuffel, telefoon, schooltas … Je kan nog zoveel bij papa neerleggen er moet altijd het een en ander heen en weer gesleept worden. Daar moeten ze dus elke vrijdag aan denken: wat is er maandag belangrijk om niet te vergeten. Gezellig toch? Elk weekend je koffers pakken? Doodmoe zou ik er zelf van worden en dat besef ik me terdege. Maar ze doen het … omdat het nu eenmaal zo gaat. Ze hebben er vrede mee … en soms niet.

Tegen de redacteur van het programma heb ik gezegd dat ik afzie van deelname. Waarom? Omdat ik in mijn broek schijt dat mijn kleine man op tv gaat vertellen dat hij er van baalt. Dat hij het anders wil, maar dat dat niet meer kan. Dat hij soms verdrietig is om het feit dat dat niet meer kan. Simpel: bang om zijn verdriet uitvergroot in scenes geplakt voorgeschoteld te krijgen op een televisiescherm. Dat mijn grap dan niet meer werkt omdat je van iemands verdriet geen grap mag maken.

Laat mij maar even in mijn bubbel van ‘we doen het goed’ zitten. Want dat vinden we alle 3: we doen het goed. De kinderen zijn gelukkig, vrolijk en blij. Ze doen het super op school en hebben leuke vrienden. We vieren aan de ene kant de feestdagen samen en aan de andere kant wordt er samen gewerkt. Ze hebben geen last van lockdown perikelen. Ze accepteren de nieuwe partners en elkaars vaders. Op volwassen-niveau doen we het dus heel goed …