Vaak krijg ik de vraag hoe mijn ‘schema’ voor kinderen is. Als ik antwoord: “Elk weekend gaan ze naar hun papa’s”, volgt steevast de tweede vraag: “Elk weekend?”. Waarna iemand me vaak indringend aankijkt om 1 van de volgende 2 vragen in mijn schoot te werpen: “Oh, en vind je dat leuk? of “Echt, wat goed van jullie”.

Na bijna 11 jaar ervaring kan ik op beide vragen in rap tempo een antwoord geven. Op de ‘Oh, vind je dat leuk’-vraag – volgt altijd “Ja, ik ben er ondertussen van overtuigd dat dit een prima vorm is om ook een stukje van mezelf te houden en niet alleen ‘mama’ te zijn. Nee, echt. Je kiest er niet voor – laat dat duidelijk zijn, ook ik begon met een ’tot de dood ons scheidt’ – maar ik ben er ondertussen zo aan gewend dat het als ‘normaal’ voelt deze vorm. Als het ooit ‘abnormaal’ is geweest. Want na jaren van schuldgevoel, buikpijn en gemis … is de rotsvaste overtuiging dat ze bij papa zijn en dus ook ’thuis’ een rustgever. Hierdoor kan ik met recht zeggen dat ik geniet van mijn momentjes ‘alleen’.

Op de ‘Echt, wat goed van jullie’-vraag komt dan ook het antwoord: hoezo? Als we namelijk niet gescheiden waren, dan hadden ze ook elk weekend hun papa gezien. En de doordeweekse dagen ook. Dus het zou egoïstisch zijn om dit de kinderen te weerhouden. Dat we niet voor het co-ouderschap hebben gekozen, is meer een praktische overweging qua rust voor de kinderen, maar ook om het logistiek zo helder mogelijk te houden. Natuurlijk is er flexibiliteit in het schema. Een weekendje weg kan, maar eerder ophalen of brengen ook. En bij het zoeken naar een oppas, staan we bij elkaar op nummer 1. Pas als papa of mama niet kan inspringen, wordt er gezocht naar een andere mogelijkheid.

Maar wat gaat er nu eigenlijk echt achter deze antwoorden schuil. Want net als in politiek Den Haag, hou ik me altijd vast aan de stelling: ‘vertel de waarheid, niets dan de waarheid, maar nooit de volledige waarheid.’ Maar om in de taal van Den Haag te blijven: openheid van zaken geven, schept licht in de zaak. Want in elk antwoord dat je hoort, zit ook een ‘maar’ verborgen. En ik weet zeker, niet alleen voor mij, maar voor heel veel gescheiden ouders die worstelen met het zoeken naar een perfect schema. Het blijft een logistieke onderneming om de trein uiteindelijk soepel te laten rijden. Dat is ook bij ons zo geweest. Vooral het zoeken naar een schema dat haalbaar is met drie huishoudens was even passen en meten, maar na zoveel jaar, rijdt de trein lekker. Met hier en daar een hobbeltje natuurlijk, maar eerlijk? Dat maakt de reis ook zo interessant. Zonder geen schuren geen glans.

Belangrijkste in de planning? Dat je mee veert met de vraag van de ander. Na 14 jaar als gescheiden mama weet ik 1 ding zeker: de kinderen gaan altijd voor. Dat betekent soms dat je je ego en de daar bijkomende emoties even in de kast zet. Een kind heeft er niets aan om te zien dat je ze mist, dat je een afspraak niet leuk vindt, dat je je alleen voelt en ruzie met de andere ouder hoeven ze al zeker niet mee te krijgen. En geloof me, dat betekent op je tong bijten, heel vaak op je tong bijten. Zeker in het begin.

Hoe ziet onze planning er dan uit?
De kinderen gaan de ene week van vrijdagavond tot maandagochtend naar hun vader. Het andere weekend vertrekken ze op zaterdagochtend tot maandagochtend. Deze planning werkt voor ons en de kinderen. Zo is er rust. De oudste twee regelen het ondertussen zelf. De kleinste breng ik naar z’n papa toe. En waren er al kleine emoties in mijn buik … die verdwijnen als er twee kleine armen rondom papa’s hals vliegen. Dan maakt mijn hart een sprongetje en dat is genoeg.

Laatst zat ik de podcast van “Marc-Marie en Aaf vinden iets” te luisteren en kwam het gescheiden huishouden ter sprake. Aaf beschreef toen het doordeweekse leven als een ‘logistiek managen’ en het weekend van ‘relaxen’. Dit probleem probeer ik tackelen door dingen op de vrijdagavond te plannen, op een woensdagmiddag iets leuks te doen of belangrijke momenten voor de vakantie te bewaren. Weetje … het is niet anders.

~ dat mijn schema niet voor iedereen werkt, dat begrijp ik heel goed. Het is aan een ieder om zijn eigen draai te vinden in deze vorm van samenleven ~