Afgelopen week werd onze jongste verkouden. Snotterig en een beetje hoesten. Niets om bezorgd over te zijn. Correctie: niets om tot voor kort bezorgd over te zijn. Nu met de intrede van Covid-19 en de huidige regelgeving kan een gevaar in een een kleine verkoudheid zitten. Een belletje met de GGD dan maar, gewoon uit voorzorg, om het coronavirus uit te sluiten en om erger te voorkomen. Better safe than sorry.

Hoewel ik het een rare gewaarwording vond: de school bellen voor een snotneus. Pakte ik toch de telefoon en melde zoonlief af. Daarna begon het grote twijfelen: wel of niet bellen met de GGD. Was dit erg genoeg of stelde ik me aan. Eerlijk? Het voelde zo ‘overbezorgd’ om te bellen voor een snotneus. Mijn gevoel bleek – zelfs na maanden van lockdown – nog niet gewend te zijn geraakt aan het nieuwe leven. Eentje waarin ‘overbezorgd’ niet meer bestond en eigenlijk wordt toegejuicht. Het duurde dus eventjes voor ik met een overtuigt gevoel de telefoon oppakte en een afspraak maakte voor zowel zoon 1 als zoon 2.

Was ik nog bang om weggezet te worden als “weer zo’n bange moeder”, al snel werd duidelijk dat de uiterst vriendelijke meneer van de GGD deze conclusie niet onderstreepte. Hij stelde een paar vragen over de gezondheidstoestand van beide jongens:
– Neusverkouden
– Keelpijn
– Hoesten
– Koorts
– Spierpijn
– Hoofdpijn
– Geen reuk
– Geen smaak
Op een aantal vragen moest ik ‘Ja’ antwoorden (keelpijn, neusverkouden, geen reuk). Daarna werd mij gevraagd of de kinderen in aanraking waren geweest met iemand met corona (nee), of ze nog naar school gaan (nee), of ze collega’s hebben gezien (standaard vragenlijst voor zowel volwassenen als jongeren, maar nee), of wij ook klachten hadden (nee) en hoelang de klachten al aanwezig waren (5 dagen, oeps). Hierna werd om de BSN nummers van de jongens gevraagd en moest ik een telefoonnummer achterlaten waarop de GGD (bij positief testen) of het Landelijk Callcenter (bij negatief testen) terug kan bellen.

En toen was een afspraak zo geregeld. De teststraat bij Nootdorp bleek het dichtstbijzijnde en snelste beschikbaar te zijn. Nog geen 4 uur later mochten we ons daar melden. Twee doodzenuwachtige jongens achterin (kinderen moesten achterin de auto plaatsnemen). Bij het binnenrijden in de teststraat werd het me al snel duidelijk: het coronavirus is nog helemaal niet uit de wereld. Het leeft! Een lange sliert auto’s. Twee aan twee opgesteld was wat ik voor me zag. De snoetjes achterin werden steeds bleker en stiller.

Bij de eerste checkpoint moesten we door het gesloten raam ons ID bewijs laten zien. We stonden in de computer aangemeld. De streepjescode bij de aanmelding combineerde alle gegevens en we werden door een vriendelijke meneer naar de ‘kinder-teststraat’ gedirigeerd. Anders dan bij een volwassentest, mochten beide jongens uitstappen en plaatsnemen in de tent. Weer werd naar onze naam en geboortedatum gevraagd. Het klopte, we waren aangemeld. Nu even flink de neus schoonblazen in een papieren zakdoek en het testen ging beginnen.

Een lieve verpleegkundige legde rustig uit wat er ging gebeuren. Eerst met een stokje in de mond om wat slijm op te vangen en daarna met een wattenstaafje in de neus. De jongens knikten zenuwachtig. De jongste mocht als eerste. Hij nam plaats. Begon te kokhalzen bij zijn keel-swap, maar doorstond de eerste test makkelijk. Toen kwam het wattenstaafje, dat in het echt meer op een ultradun en lang ragebolletje leek. “Kijk maar omhoog en tel tot 10”, zei de mevrouw. Zoonlief sputterde tegen, verzon wat uitvluchten (“hoe wil je dat ik tot tien tel? Welke lucht moet ik naar kijken. Wat ga je precies doen? Doet het zeer? Mag m’n broer eerst?”) het hielp niets. Hij was aan de beurt en het stokje verdween voor eenderde in zijn neusgat. Toen ook de oudste geweest was, lieten beide heren duidelijk merken dat dit geen hobbby zou worden. “Man, dat doet pijn”, verzuchtte de oudste waarop de jongste driftig knikte: “we hebben echt zo een milkshake van de MacDonalds verdiend”.

Ik ben op de terugweg uit diep respect langs dit fameuze restaurant de Gouden Bogen gereden en maakte in de achteruitkijkspiegel een buiging naar mijn kanjers.

• De uitslag krijgen we per telefoon binnen 24-48 uur. Als we gebeld worden door een verpleegkundige van de GGD dan zijn de jongens positief getest (en hebben dus corona). Als we gebeld worden door het Landelijk Callcenter dan zijn ze negatief getest en dus gewoon verkouden.
• Ook last van verkoudheid en wil je je laten testen? Bel dan met de GGD 0800-1202 of kijk op de site van de Rijksoverheid

Ik hou jullie op de hoogte.
x
Marieska