24 tot 48 uur zou het duren voor we gebeld zouden worden met de uitslag van de corona test van beide jongens. Helaas duurde het een beetje langer. De spanning was ondertussen om te snijden in huis. Want waren we eerst overtuigt dat “wij toch niets kunnen hebben”. Na een dag of 4 veranderde dat in “wat is de kans dat we wel wat hebben?” Het verlossende telefoontje werd dan ook met meer gejuich ontvangen dan het moment dat de school weer open ging. Ze hebben geen corona!
De hele exercitie was ze niet in de koude kleren gaan zitten, maar zoals dat gaat met kinderen, dat duurde maar even. Na de milkshake was het ergste leed geleden. Echter de periode dat we toen verplicht thuis moesten gaan zitten wachten was voor mij als moeder een uitputtingslag en voor de jongens de ‘dagen van hel’.
Hebben ze zich de hele corona lockdown voorbeeldig gedragen en nooit gezeurd of geklierd. Nu hingen ze lusteloos en rusteloos op de bank. Was het enige wat ze konden verzinnen: gamen en wilden ze eigenlijk gewoon net niks. “Ja mam, we willen wel een heleboel dingen doen. MAAR WE MOGEN NIKS”.
Alsof ze waren vergeten dat ze net 4 maanden thuis hadden gezeten in ergere beperking dan nu. Dit zou maar 2 dagen (hooguit, stond in de brief) duren. Had een duidelijk ‘eindpunt’. De hele lockdown was voor onbekende tijd en toen was ‘de stip op de horizon’ (waar ik iedereen opeens over hoorde praten) lange tijd niet in zicht.
Toch waren deze dagen erger. Vooral ook omdat de GGD pas 4 dagen later belden. Weliswaar met een goede uitslag: “er is geen corona geconstateerd bij de jongens”, maar wel langer dan verwacht. Op de een of andere manier gingen we op de uitslag wachten. De telefoon werd onze beste vriend en ergste vijand. We hadden de telefoon de hele tijd binnen handbereik, maar konden er niets mee doen behalve zo nu en dan checken of het geluid aan staat en of we iets gemist hadden.
Waarom het nu erger was? Omdat iedereen naar buiten kon en mocht en de jongens niet. Dat vonden ze vervelend. Het werd duidelijk dat ze anders waren. Dat ze niets mochten. Alleen zij. Toen voelden ze opeens de drang om het wel te willen. Steppen, skaten, fietsen, gewoon buitenspelen. En dat mocht niet. Tijdens de lockdown ook niet, maar toen was er ook niemand om mee te spelen. Dat maakte dat dit lange dagen waren. Die werden afgesloten met een heel hard “Yess, Yeehaa, Top”.
Geen corona hier … voor nu. Tot de volgende snotneus, hoest of hoofdpijn.